تهران فردا

کوچه هایی را می بینم که هرگز اززیرسایه سنگین ساختمانهای بلند مرتبه سر بلند نخواهند کرد و کودکانی را که از پشت میله های سرد مدرسه به خیابانی می نگرند که هیچگاه لذت دویدن در آن را احساس نخواهند کرد.هرگز از درختی بالا نخواهند رفت، بر روی چمن نخواهند دوید، آسمان آبی را نخواهند دید و محکوم به زیستن در قوطی های آپارتمانی هستند