يه game ای رو شروع کردن برادران و خواهران وبلاگ نويس http://www.globalpersian.com/archive/dynamic/044215.html ما هم ادامش ميديم .
چيزهايی که ديگران راجع به من نميدونن خيلي کم هستن، فک کنم چون من همه چيزو به همه کس ميگم معمولا اونايی هم که هست عموما خيلي خييط هستن که نميشه گفت! اما خوب يه چندتاشونو ميگم اينجا...
1 - من تو دبيرستان رشتم تجربي بود. مامانم ميخواست دکتر بشم. خودم دوست داشتم عمران دانشگاه فردوسي مشهد بخونم. اما معماري قبول شدم.
2 - قد من 179 cm هستش، اما همه جا خالي بستم 180!
3 - از همه مسؤولين دانشگاه منابع طبيعي گرگان معذرت مي خوام اينجا! چون بين سالهاي 70-1366 مي رفتم ديوار پشت ساختمونه سابق اساتيد رو ميکندم! مي خواستم سوراخش کنم، که البته پروژه شكست خورد. به طور خاص از باغبون اون زمان دانشگاهم، اگه زنده باشه، معذرت مي خوام چون يه بار با سنگ زدم شيشه گلخونه رو شيکستم!
4 - تو تیم بسکتبال دانشگاه آزاد مشهد نيمکت نشين بودم. "نيمکت نشيني عبادت است! "
5 - عوض شورت زير هم شورت بسکتبال پام ميکنم هميشه! اينو از AHM ياد گرفتم. خيلي حال ميده امتحان کنين!
اين 5 نفرو دعوت ميکنم به بازي: SKIZO، نسيم، کیوان، آيت و فراز. لينکاشونم پيدا کنيد تو همين صفحه!
Close your eyes
Re-Difinition-1
Do I have a chance
To change the definition of myself
Am I permitted
To think what should I be
Aren’t we the puppets
Imprisoned in ourselves
Waiting for our savior
To bring us the key
Thousand years of civilization
All these walls that we built
I wonder if my brain’s still capable
To imagine that I could be free
I’m sick of narrating what you say
You, the giants they call
You, I feel being so small
without you I must fall
you have stolen me
left me incapable of thinking
I’m imprisoned in your philosophy
Circling hopelessly in pages of history
The biggest lie of all
I was forced to believe
That truth in your words
that you are dictating me
you that I believe, is me
آقا! ما یه گهی خوردیم اومدیم طراحی شهری کنیم! آخه مصداقی نون و آبت کم بود؟ طراحی شهریت چی بود! من از همین نقطه که مرکز یأس و نآمیدی در ذهنمه به همه معماران محترم و دانشجویان معماری توصیه می کنم که دور هرچی شهری خط (قرمز) بکشند و بی خیالش بشوند!
آقا بد چیزیه این شهر! اونم شهرهای ما! از هر طرف نگاهش می کنی یه جوره! به هرجاییش انگولک کنی یه جای دیگش خراب می شه! هر گوشش صد تا صاحب داره! یه گله آدمم ادعای ساختن و طراحی شو دارن! جامعه شناس، انسان شناس، مهندس عمران، مهندس محیط زیست، برنامه ریز شهری، اقتصاد دان، تاریخ دان، رییس مترو،بنگاه دار محل، رییس کارخانه آجرسازی، رییس شرکت واحد، قالیباف و احمدی نژاد، شهرساز، معمار، بنا، سازمان ترافیک، شرکت آب و فاضلاب و برق و گاز و غیره!، شورای شهر و روستا و ده و محله و آبادی و... و 15 میلیون آدم دیگه!
خوشم میاد مرحوم لکوربوزیه، همه این آدمهای فضول رو فاکتور گرفت و شهر طراحی کرد!
ایول! بازم مگه یه آرشیتکت بیاد به این گند (شهر امروز!) سامان بده! خوداییش لکور! تواناییت عشقست!
1. بعضي وقتها فکر ميکنم نيروهايی هستند که مسير زندگي آدم را به طرز ظريفي تنظيم مي کنند. لحظات را دقيق کنار هم مي چينند، بدون قيد زمان و مکان در يک جا و در يک زمان خاص دو نفر مي توانند تجربيات كاملا متفاوتي از يک محيط يکسان داشته باشند، هرکدام يک چيز را ببينند، هر کدام يک چيز را بشنوند، هر کدام يک چيز رو بفهمند و دو آدم متفاوت بشوند. بعضي وقتها احساس ميکنم توی اين سريال هاي از پيش تنظيم شده
زندگي مي کنم. وقايع، تصاوير، آدم ها و حرفها مثل سکانس هاي يک فيلم که به دقت تدوين شده
از جلو چشمم مي گذرند و وقتي بعدها بهشان فکر مي کنم مي بينم چقدر تصادفي همه آن اتفاقها افتاده اند.
2. بعضي وقتها فکر مي کنم نيروهايی هستند که مسير زندگي آدمها را به طرز ظريفي تنظيم مي کنند، با کمک خود آدمها. اين آدم ها هستند که بايد بخواهند فيلم زندگيشان ساخته بشود. اين آدم ها هستند که بايد توانايی شنيدن و ديدن و بویيدن را پيدا کنند. بعضي وقتها حتي فکر مي کنم آدمها مي توانند در تنظيم تصاوير زندگيشان دخيل باشند.
3. پيشرفت، جلو رفتن و دويدن مثل يک خط راست مي ماند که همواره در زندگي آنهایی وجود دارد که خواسته اند به جلو بروند. آنهايی که نخواسته اند ساکن بشوند، بپوسند و متعفن بشوند. يک خط راست، وقتي روي اين خط زوم مي کنيد مي بينيد از مجموعه ای از هزاران نمودار سينوسي تشکیل شده که بطور مداوم بالا و پایين مي روند. حتي دويدن هم يک اتفاق ثابت نيست. دويدن و حركت ذاتا با يکنواختي و سکون در تضاد هستند.
4. پيشرفت، جلو رفتن و دويدن در زندگي در لحظات اتفاق مي فتند. در لحظات ناب، در جايی که جرقه ای زده مي شود و ايده شکل مي گيرد، ايده اي که از مجموعه ای از اطلاعات خام و داشته هاي ذهني تلنبار شده
در طي سال ها، ناگهان يک معني و مفهوم جديد خلق مي کند. درك آدم از زندگي خود از مجموعه همين ايده ها که مثل تصاوير ثبت شده هستند شکل مي گيرد. درك از زندگي و تفکر آدم تماما از يک کلمه ريشه مي گيرد و بارور ميشود و آن خلاقيت است.
5 خلاقيت بازتوليد يک مشت اطلاعات خام است. خلاقيت نتيجه درهم کنش متافيزيکي معاني اصول و مفاهيم ثابت شده است. خلاقيت ايستگاه پاياني يک فرايند است. فرايندي که از يک سئوال شروع مي شود، سوالي که شکل گيري اش ايستگاه پاياني فرايند قبلي بوده است.
6. حرکت از ايستگاه اول به آخر در زنجيره فرايند ها مجموعه ای از فعاليت ها را شامل مي شود. در اينجا نمي توان چيزي را نتيجه چيزي، يا اتفاقي را پيش درآمد اتفاقی ديگر دانست. خلاقيت با اينکه زير مجموعه ای از فرايند زندگي است، خود يک اصل در تعريف معني مجموعه هاي بزرگتري است که درونشان قرار گرفته!
7. هدف از اين حرفها چيست؟ کشف نظام سازمان دهنده ی مفهومي به نام زندگي، يا تعريف، طبقه بندي و نظم دهي به يک سري واژگان معلق در فضاي ذهني!
8. هدف رسيدن به شناختی هرچند محدود از خود است. همه ما يک سري خصوصياتي داريم، معمولا شعارهايی مي دهيم، آرزوهايی داريم و در هر لحظه ساختار سطحي ذهنمان را که برايند هزاران رابطه پنهان است را مي بينيم. وقتي ازمن سوالي مي کنند با توجه به برايند لحظه ای جوابي لحظه ای مي دهم. بايد فهميد اين جواب از کجا آمده است؟ چرا آمده است؟ چه عواملي باعث شده اند که به اين جواب ها برسيم؟
جواب ها يا همان واکنش هاي ما نسبت به محيط، يکي از بهترين راه هاي شناخت آدمهاست. يکي از بهترين راههاي شناخت خود!
9. زندگي را در اين لحظه اينگونه تعريف مي کنم: فرايند شناخت زيست جهان که خود ما هم جزوآنیم، اما آيا زيست جهان يک حقيقت محض است؟ اگر اينگونه بود نمي بايستي همه فرايند ها به يک ايستگاه پاياني مي رسيدند؟ آيا مي رسند؟
سينا مصداقي AUG13 2006
پيش از مهدکودک: و ما عاشق سگمان چارلي بوديم که زهر دادند همسايه هاي عزيز بهش و مرد.
مهدکودک: و ما عاشق چرخ و فلک بوديم و چرخ و فلک مهد کودکمان خراب بود.
پيش دبستان: و ما عاشق جبهه بوديم و بدليل سن کم ما را اعزام نکردند تا برويم و صدام را بکشيم.
دبستان: و ما عاشق ورزش بوديم و هميشه زنگ هاي ورزش داشتيم 100 بار مي نوشتيم: "من اشتباه کردم"
راهنمایي: و ما عاشق انشا نوشتن شديم و معلم انشا ما را مسخره مي كرد و بچه ها به انشا ما مي خنديدند!
دبيرستان: و ما عاشق بسکتبال شديم و ساعتها پشت در بسته سالن انتظار کشيديم و هي از تيم خط خورديم.
دانشگاه (ليسانس): و ما عاشق معماري شديم و نمره طرح مان هر ترم از ترم قبل کمتر مي شد و کرکسيون از اساتيد و سال بالايی ها گدايی مي کرديم.
دانشگاه (فوق ليسانس): و ما عاشق هر کسي مي شديم، طرف دودرمان مي كرد و کسایی که ما ازشون خوشمان نميومد عاشق ما مي شدند.
...
نتيجه فلسفي: کلا آدم عاشق چيزي مي شود که قرار نيست بدست بياوردش!
پسران معماری 79.5 مشهد + چند نفر دیگه
Vancouver, British Columbia, Canada, Summer 2001 
And when all my dreams are gone
Do you believe in my loneliness?
Being dragged around
By the emptiness of all nasty logics
I join the lonely dreamers of the night
What if you just could believe in me?
Torn apart by my doubts rebellion
In the absence of miracles and magics
Blinded by my ambitions
Do you understand my desire to conquer?
Fueled by the dream of that glorious vision
Attached to every cell of my body
Running so fast after non-existents
My vision on still life is lost
Equipped with the mind collapsed by vacuum of thoughts
Trapped somewhere between holiness and shear lust
Like the child afraid of dark
Doubtful to reach the evil
While I stretch my hand to touch love
I’m begging you that candle of wisdom
Sina Mesdaghi
Aug 24 06
true believers, photo: walace rolins, washington DC, Oct 1969آب در بدنش نبود. بدنش خشک شده بود. لبهايش خشکيده بود. ترک خورده بود. چشمانش کور سو مي زد. نمي توانست جايي را درست ببيند. گفتيم اکبر جان دست بردار، بشکن اعتصابت را، داري خودت را مي کشي. گفت: رژيم بايد بداند که ما سگ نيستيم، انسانيم، کرامت داريم
ستون پنجم - بخش شفافيت
You and me
We have no faces
Soon our lives they'll be erased
Do you think they will remember?
Or will we just be replaced
Oh I wish that I could see,
How I wish that I could fly
All the things that hang above me
To a place where I can cry
So what can it be?
No one hears me call,
Echoes back at me
No ones there.
To all these nameless feelings
I cant deal with in my life
To all these greedy people
Trying to feed on what is mine
You've got to filll your hunger
And stop fucking with my mind
I know its time to leave these places far behind
Where are all these feelings hiding?
Dancing in and out my mind
Burning up all that I long for
Feeding me till my decline
Where are you?
My soul is bleeding
I am searching am I blind?
All alone and bound forever
Trapped inside me for all time
