آب تنی بعد از ظهر گرم تابستان

در يك بعد از ظهر گرم تابستاني كنار استخر در باغ ميوه ايستاده ام. نسيم گرمي مي آيد و برگ درختان سیب و گلابی را براي چند لحظه تكان مي دهد تا در صداي جيرجيركها وقفه اي ايجاد شود. من اما فقط به آب زلال نگاه مي كنم. بعد به آسمان و ابرهايي كه شكل هيچ چيز خاصي نيستند و شيرجه ميزنم. به محض ورود به آب بطور غريزي دست و پا ميزنم تا به تعادل برسم. به بالا نگاه ميكنم. آن بالا لب استخر ايستاده و من را نگاه مي كند. شك دارد كه بپرد يا نه.

قرارهايمان معمولا در كافه ها بود. باهم قبلا صحبت كرده بوديم. آن روز تو كافه. يكي از كافه ها. در يكي از آن خوابها. وقتي از دنیای افسرده اطرافمان فرار مي كرديم. آن دفعه اما يادم نميايد در خواب بوديم يا بيداري. وقتي نتوانست مثل هميشه تصميم بگيرد. حالا كه يادم مي آيد آن روز اصلا صحبت نكرديم. فقط در چشم هم زل زديم.

الان هم بهم زل زده ايم. او آن بالا و من اين پايين معلق در آب استخر. با بي تفاوتي رويش را به سمتي ديگر مي گرداند و من نفسم به شماره ميفتد. مثل اينكه در اتاق سي سي يو كسی شير اكسيژن را مي بندد يا ماشه را مي چكاند يا زير صندلي مي زند و من مردمك چشمهايم گشاد مي شود. رعشه كوتاهي مي گيرم و دست و پاهايم از حركت مي ايستند. اين بار به پايين نگاه مي كنم. به فرو رفتنم در آب كه حالا سبز و لجني شده است. من ميميرم. شايد هم قبلا مرده بودم. قبل از بسته شدن شير اكسيژن يا چكاندن ماشه يا افتادن از صندلي. 

شايد آن روز در مزرعه گلزا مُردم. پنج سالم بود و درمزارع گرگان به جاي پنبه، گلزا مي كاشتند. گل هاي زردي داشت كه هر كدام به تنهايي زيبايي خاصي نداشتند اما مزرعه مثل لحافي زرد بود كه كودك پنج ساله مي خواهد داخلش برود و گم شود. و ما در ميان گلهاي زرد و پروانه هاي سفيد مي دويديم. در يكي از آن قرارها. در يكي از آن روياها. من آنجا گمش كردم. گشتن فايده نداشت. او نبود. مثل وقتي كه صبحها در يك وجب جا جورابت را پيدا نمي كني يا هر چي جيبهايت را مي گردي كيف پولت نيست. عرق سردي مي كني. بدنت سست و تبدارمي شود. بعد به خودت و رويايت شك مي كني. 

مزرعه ديگر رنگ ندارد. آسمان هم آبي كم جان است. از اول هم همينطور بود. آن ابرهاي پف پفي و رنگ آبي كف حوضي را فتوشاپ كرده بودم. همه اش دروغ بود. پشت به دوربينم روي سه پايه كهنه، ايستاده ام .حالا كه به آن عكس نگاه مي كنم كمي قوز دارم و پاهايم ضعف دارد و كم حوصله ام. مي خواهم سري شاتر اين عكس را بگيرد و جمع كنم بروم.  مثل وقتي كه به تماشاي فيلم مزخرفي رفته ام و با چهره درهم منتظرم كه فيلم تمام شود. لبهايم فرمشان زشت و تنفرآميز است. فيلم خسته كننده و تكراريست. مردي با كت كهنه با وصله هاي آرنج و شلوار مخملي كه سر زانو ها و روي رانش چرك شده روي يك دوچرخه قديمي زوار در رفته در جاده اي خاكي كنار ديواري خشتي  پا مي زند. صداي قرچ و قروچ دنده هاي دوچرخه و زنجير با كيفيت صداي دالبي در سالن پخش و با خرناس خانمي مسن اما تحصيل كرده در رديف ما قاطي مي شود. به سوراخي در ديوار خشتي مي رسد و از دوچرخه پياده مي شود تا وارد باغ ميوه شود. كارگردان اصرار بي موردي در نشان دادن همه اين پروسه كسل كننده دارد. باغ مه آلودست. ميوه ها با جلوه هاي ويژه خوش رنگ تر از آنچه كه هستند ديده مي شوند. همانطور كه در اعماق باغ جلو مي روم دوربين از پشت سر دنبالم مي كند. ريتم خرناس خانم مسن تحصيل كرده بهم مي خورد پشت هم خر خر مي كند انگار دارد خفه مي شود. تا رويم را بر مي گردانم دستم را مي گيري و به سمت استخر مي رويم وسط باغ ميوه ، در يك بعد از ظهر گرم تابستاني. در دو سوي استخر مي ايستيم و ناگهان هر دو لباس ها را مي كنيم. خانم مسن تحصيل كرده ساكت با چشمهاي گشاد و دهان باز يك وري روي صندلي سالن ولو شده است. كسي ديگري نيست. من و تو و آپارات چي پير كه پشت دستگاه چرت مي زند. من شيرجه مي زنم. فيلم تمام ميشود. دستگاه آپارات تق تق مي كند و از حركت مي ايستد. مثل دست و پاي من. به پايين نگاه مي كنم. بدون مقاومتي و حتي با رضايت در منجلاب و لجن اين باتلاق متعفن فرو مي روم.